از عشقم...

امیدم...
روز تولدت مثل تولد پارسالت یه شاخه گل سرخ گرفتم و رفتم تنهایی نشستم کنار همون آبی که باهم اونجا نشسته بودیم...
منتظر بودم شاید به یاد پارسال بیای اونجا...
همش به این فکر میکردم اگه بیای قراره بهت چی بگم...
چند ساعتی به امیده اینکه ببینمت روی همون پله ها نشستم و خیره به آب همش به تو فکر میکردم...
به اینکه چقدر دوست دارم...
به اینکه برخلاف تو همیشه من به فکرتم...
اینکه دیگه هیچ کس بجز تو نمیتونه تو قلب من جایی داشته باشه...
به روزهای خوبی که باهات داشتم،
به حرفامون، به هر چی که مربوط به تو میشد فکر میکردم به خصوص به اون چشمات که مثل همیشه باعث شادی دلم میشد...
ولی برخلاف چیزی که تصور میکردم نیومدی...
امید یه جور از زندگی و فکرت رفتم، طوری تنهام گذاشتی، که انگار هیچوقت برات اهمیتی نداشتم...
گاهی فکر میکنم از اولش شاید تو زندگیت اضافی بودم، فکر میکنم حتی تو وبلاگ وقتی در موردت مینویسم ناراحت میشی، ولی من عاشقتم امید، من هزار بار بهت گفتم امیدم اگه تنهام بذاری من میمیرم نمیدونم چرا باور نکردی...الانم با مرده ها فرقی ندارم، زمانی که هیچ چیز باعث خوشحالیم نمیشه، وقتی لبخند رو فراموش کردم ،وقتی روحیه ام مرده، وقتی هیچ چیزی تو زندگیم برام مهم نیست و ارزشی برام نداره، پس این یعنی فرق چندانی با مرده ها ندارم...
نفسم، تو که میدونستی تنها دلخوشی و دلگرمیم تو زندگی فقط تو هستی، تو که میدونستی همه ی وجود من شدی، میدونستی چقدر بهت علاقه دارم، با دونستن همه ی اینا باز گذاشتی و رفتی...
ولی امید خودتم میدونی من حتی بخاطر تو مقابل خانوادم وایستادم و گفتم دوستش دارم، بخدا قسم بهشون گفتم که بهت علاقه دارم ولی در مقابل اینا تو...
عشقم ازت انتظار داشتم دست از تلاشت بخاطر اینکه به همدیگه برسیم بر نداری، منم برای رسیدن به تو، بخدا قسم هر کاری میگفتی میکردم ولی تو...اه بیخیال
باشه زندگیم درسته من برای همیشه لبخند رو فراموش کردم ولی تو همیشه بخند...
به امیده روزی که منم از این زندگی که برام مثل زندان میمونه خلاص بشم...
امیدم الان که دارم اینا رو مینویسم گریه امانم نمیده فقط میخوام بدونی خیلی دوست دارم خیلی...
امیدم، به امام حسین این همه تنهایی، این همه گریه، این هم غصه خوردن حقم نیست...
بخدا حقم نیست...

+ نوشته شده در جمعه شانزدهم تیر ۱۳۹۶ 2:32 توسط نفس |